Prologue : I Thought It A Dream
"อีกแล้วหรือ ท้องฟ้าสีส้มแบบนี้อีกแล้วหรือ" ผมพูดกับตัวเอง หลังจากพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน แต่ที่แน่ๆ ผมมั่นใจว่าไม่ใช่โลกอันแสนน่าเบื่อใบเดิมแน่นอน ที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเหมือน[โลก]ที่ผมอยู่เลยซักนิด ท้องฟ้าที่ควรจะเป็นสีฟ้า กลับกลายเป็นสีส้ม เมฆที่ควรจะเป็นสีขาว กลับกลายเป็นสีดำสนิท ตามความรู้วิชาศิลปะที่ผมได้เรียนตอนมัธยมต้น สีส้มเป็นสีตรงข้ามของสีฟ้า และ สีดำเป็นสีตรงข้ามของสีขาว ดังนั้นผมจึงเรียกที่นี่ว่า[Negative Space] ทำไมผมถึงต้องตั้งชื่อให้ไอ้สถานที่แปลกๆแบบนี้ด้วยนะหรือ ก็เพราะผมไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรกนะสิ นี่เป็นครั้งที่ 20...ไม่สิ 30 แล้วเห็นจะได้ ทุกๆครั้งที่ผมหลับ หรือ หมดสติไป ผมก็จะมาโผล่ที่ Negative Space ทุกครั้ง มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ผมขึ้นมัธยมปลายแล้ว และถ้าผมไม่แก่จนความจำเลอะเลือนแล้วละก็...
ตู้ม~~~~!!! เสียงดังสนั่นไปทั่ว ลมจากแรงปะทะพัดจนผมต้องก้มตัวลงเพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม ต้นเหตุของเสียงและลมที่เกิดขึ้นนั้น คือสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายหมาป่าสีเทา เว้นเสียแต่ว่า เขี้ยวของมันใหญ่เท่าแขนผมนะสิ!
"เจอกันอีกแล้วนะ อาหารมื้อสำคัญของข้า" หมาป่ายักษ์พูดพร้อมกับแยกเขี้ยวสีเงิน
"เฮ้ยๆๆ นี่ก็เราก็เจอกันตั้ง 30 ครั้งแล้วนะเฟร้ย ยังมองว่าฉันเป็นอาหารของแกอยู่อีกเรอะไงหะ?"
"หึหึ ครั้งที่ 28 ต่างหากละอาหารของข้า และไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง เจ้าก็ยังเป็นมื้อสำคัญของข้าอยู่ดี"
พูดจบไอ้หมาป่ายักษ์นั่นก็วิ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็วเหลือเชื่อ
"นี่แกตัวขนาดนั้น แต่วิ่งได้เร็วขนาดนี้ จะโกงไปหน่อยละมั้ง ไอ้บ้าเอ้ย" ผมหลบได้แบบฉิวเฉียด แต่ก็กลิ้ังล้มเพราะเสียหลัก
"นี่มันฝันของฉันไม่ใช่เรอะไง เพราะฉะนั้นรีบๆหายไปซะทีน่า ถึงจะเป็นในฝันฉันก็ไม่อยากตายหรอกนะ" ผมพูดไปพลางปัดฝุ่นไปพลาง
"หึหึหึ ฝันงั้นเหรอ จะคิดอะไรง่ายเกินไปหน่อยมั้ง อาหารของข้า ถ้าหากนี่เป็นฝันจริงๆละก็ เจ้าคงไม่ฝันซ้ำซากแบบนี้หรอกนะ"
"หา? แล้วแกจะบอกว่านี่คืออะไรล่ะ ภาพหลอน? หรือว่าฉันหลงมาโลกอื่นเรอะไง นี่ไม่ใช่อนิเมะนะโว้ย"
"จะอะไรก็ช่างเถอะ เพราะถึงข้าพูดไป เจ้าก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี"
"เฮ้ยๆ อย่ามาดูถูกสมองฉันนะเฟร้ย คิดว่าฉันโง่ขนาดฟังเรื่องของหมาป่าอย่างแกไม่เข้าใจเรอะไง"
"เลิกเรียกข้าว่าหมาป่าได้แล้ว ข้าคือ[วอลเฟน ซิลเวอร์แฟงก์] เทพหมาป่าผู้ปกครองเรโวร่า ดินแดนแห่งน้ำแข็งนิรันดร"
"โอ๊ะโอ๋ ไงละ โดนเรียกชื่อมั่วๆแล้วโมโหใช่มั้ยละ ทีนี้ก็เลิกเรียกฉันว่าอาหารของแกได้แล้ว" ว่าแต่ว่าที่มันพูดคืออะไรหว่า เรโวร่า อยู่แถวไหนเนี่ย? ผมยังไม่ทันคิดออกว่าเรโวร่ามันอยู่แถวไหน วอลเฟน ก็พุ่งเข้ามาหาผม และแล้วก็...
วูบบบบ~~~~ ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด
พลั่กๆๆ!!!! ผมลืมตาตื่นและพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพน่าอนาถใจสุดๆ ขาพาดอยู่บนเตียง แต่ร่างกายช่วงบนกลับลงมานอนอยู่บนพื้น
"โอยยย ท่าทางคอจะเคล็ดนะเนี่ย กี่โมงแล้วหว่า" ผมจับคอตัวเองเบาๆแล้วหันไปมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้บอกเวลาสิบโมงกว่าแล้ว ผมจึงเดินไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวกินข้าว
"สรุปแล้วไอ้เรโวร่านี่มันอยู่ส่วนไหนของโลกวะเนี่ย?" ผมครุ่นคิดขณะเดินลงไปชั้นล่าง
Next Chapter : The Boring Day / Say Yes / Say No
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น